De historie van biljarten
De wortels van de biljartsport gaan diep terug in de tijd. Sinds 1550 vindt het Engelse Pall Mall-spel, wat oorspronkelijk buiten werd gespeeld, in Engeland, Frankrijk en Italië zijn weg binnenshuis. Het wordt dan beoefend op tafels met opstaande banden.
Zowel in England als Frankrijk word geclaimd dat daar de wieg stond van de sport. Uit de term ‘billard’ leiden de Engelsen af, dat het een Engelse vinding is. De bedenker Bill Kew zou voor het eerst de bal met zijn ‘yard’ (ofwel ellestok) op de tafel hebben gespeeld.
De Fransen stellen daarentegen dat ‘billard’ een samenvoeging is van de Franse woorden ‘bille’ (bal) en ‘art’ (kunst) en dus ‘de kunst van het balspel’ betekent. Vermoedelijk is deze betekenis de juiste. De Engelsen hoeven echter nog niet de rechten op de uitvinding te laten schieten, omdat in die dagen de gegoede standen overal in Europa nou eenmaal Frans spraken.
Biljarten kon destijds NOG met recht een elitesport worden genoemd, alleen beoefend door de hogere klassen van de maatschappij en dan ook bijgenaamd ‘het spel der koningen’.
Nog vóór 1700 evolueerde het biljarten tot het spel met de zes zakken in de tafel, zoals tegenwoordig bij pool en snooker het geval is. Rond die tijd heeft ook de rechte keu zijn intrede gedaan ten koste van het gekromde stootwapen van weleer. Het dikke uiteinde van de hedendaagse biljartkeu verraadt nog wel de sporen van de oorspronkelijke speelstok. Nog vóór de Franse Revolutie wordt het spel met twee witte en één rode bal gespeeld, en wordt de keu omgekeerd voor het stoten.
De Franse Revolutie blijkt zowel politieke als sportieve gevolgen te hebben. Vele koninklijke lieden komen aan hun eind en dat kost ook het biljarten als elitair tijdverdrijf de kop. Gewone stervelingen nemen het spel over en het biljarten als volkssport neemt een hoge vlucht tussen 1827 – wanneer Mengaud de pomerans uitvindt - en 1860, als wordt overgeschakeld op het carambole-spel. Daarmee is het moderne biljartspel geboren.
